16.02.2017
Beste Vrienden,
Sport is even belangrijk als slapen en eten, zegt men, en ook ik vind dat. Dagen zonder sport of zelfs ‘ongestructureerde lichaamsbeweging’ zijn sinds jaar en dag zeldzaam in mijn bestaan. Fysieke inspanning is nu éénmaal de ultieme (mentale) ontspanning. In het 7/7-werkleven waarvoor ik de laatste 10 jaar gekozen heb is zo’n dagelijks ‘escape-moment’ – ontspanning en ontsnapping, het is slechts een woordspeling – dan ook bijna ondenkbaar geworden.
In een vorig leven mocht ik mij echter triatleet noemen. Twee trainingen per dag waren de norm. Ik vond en ik vind dat nog altijd fantastisch. (Mijn vader reed elke dag met de fiets heen-en-terug naar zijn werk, goed voor 2 keer 45’ per dag, what’s the difference? Zo abnormaal, extreem en ongezond is dat allemaal toch niet? In Kenia doen ze dat waarschijnlijk op blote voeten.) Heeft het iets met endorfines te maken? Waarschijnlijk wel, maar niet zeker. Studies hebben aangetoond dat die opioide stoffen pas vrijkomen bij extreme inspanningen – van voldoende hoge intensiteit en/of duur. Voor iemand die dagelijks traint liggen die ‘extreme grenzen’ wel redelijk ver om ze elke dag te kunnen gaan opzoeken. Je voelt er je gewoon goed bij. Je spijsvertering is beter, je voelt vermoeidheid beter aan, je bent productiever en alerter. Het betekent geenszins dat het elke dag vanzelf gaat en dat het steeds evenveel deugd doet. Soms is het gewoonweg geen ‘prettig afzien’, zoals mijn 400m-loper het onlangs verwoordde. We waren toen bezig in de powerzaal, per definitie intensieve trainingen. Er zijn dagen waarop ‘diep gaan’ niet juist aanvoelt. Waarop ‘het kalmer aan doen’ of zelfs helemaal rusten de beste training is. Sometimes less is simply more.
Anno 2017 zijn er jammer genoeg nog altijd sporten en sporters die zweren bij ‘no pain no gain’. Ik zeg u: ‘no brain no gain’. Wie niet sterk is moet slim zijn. Wie nog niet sterk is, ook. Lance Armstrong, Roger Federer, Sven Nys: niemand van hen is van gisteren.
Het wordt zo wel gezegd, maar Training heeft niks met ‘afzien’ of lijden te maken. Het is geen zelfkastijding. Integendeel. Het is destructief als het niet prettig aanvoelt. ‘Straftraining’ is pas een echte contradictio in terminis. Het klinkt als lijfstraffen. Een goed pak voor de billen. Zweepslagen voor de slaven. Toch niks zo zalig als nog een extra rondje mogen lopen? Burpees, da’s iets anders. En ja, ook ik als trainer gebruik wel eens ‘10 keer pompen’ als afschrikmiddel voor nonchalant gedrag bij een trainingsopdracht. Niemand doet dat graag. En we plagen toch af en toe zo graag, meneer !
Training is spelen voor volwassenen (en onvolwassenen). En laten we hopen dat we onvolwassen blijven en vooral blijven spelen. Life is too short to take it too seriously.
Met sportieve groeten,
Karel
#TrainHardButSmart
Sport is even belangrijk als slapen en eten, zegt men, en ook ik vind dat. Dagen zonder sport of zelfs ‘ongestructureerde lichaamsbeweging’ zijn sinds jaar en dag zeldzaam in mijn bestaan. Fysieke inspanning is nu éénmaal de ultieme (mentale) ontspanning. In het 7/7-werkleven waarvoor ik de laatste 10 jaar gekozen heb is zo’n dagelijks ‘escape-moment’ – ontspanning en ontsnapping, het is slechts een woordspeling – dan ook bijna ondenkbaar geworden.
In een vorig leven mocht ik mij echter triatleet noemen. Twee trainingen per dag waren de norm. Ik vond en ik vind dat nog altijd fantastisch. (Mijn vader reed elke dag met de fiets heen-en-terug naar zijn werk, goed voor 2 keer 45’ per dag, what’s the difference? Zo abnormaal, extreem en ongezond is dat allemaal toch niet? In Kenia doen ze dat waarschijnlijk op blote voeten.) Heeft het iets met endorfines te maken? Waarschijnlijk wel, maar niet zeker. Studies hebben aangetoond dat die opioide stoffen pas vrijkomen bij extreme inspanningen – van voldoende hoge intensiteit en/of duur. Voor iemand die dagelijks traint liggen die ‘extreme grenzen’ wel redelijk ver om ze elke dag te kunnen gaan opzoeken. Je voelt er je gewoon goed bij. Je spijsvertering is beter, je voelt vermoeidheid beter aan, je bent productiever en alerter. Het betekent geenszins dat het elke dag vanzelf gaat en dat het steeds evenveel deugd doet. Soms is het gewoonweg geen ‘prettig afzien’, zoals mijn 400m-loper het onlangs verwoordde. We waren toen bezig in de powerzaal, per definitie intensieve trainingen. Er zijn dagen waarop ‘diep gaan’ niet juist aanvoelt. Waarop ‘het kalmer aan doen’ of zelfs helemaal rusten de beste training is. Sometimes less is simply more.
Anno 2017 zijn er jammer genoeg nog altijd sporten en sporters die zweren bij ‘no pain no gain’. Ik zeg u: ‘no brain no gain’. Wie niet sterk is moet slim zijn. Wie nog niet sterk is, ook. Lance Armstrong, Roger Federer, Sven Nys: niemand van hen is van gisteren.
Het wordt zo wel gezegd, maar Training heeft niks met ‘afzien’ of lijden te maken. Het is geen zelfkastijding. Integendeel. Het is destructief als het niet prettig aanvoelt. ‘Straftraining’ is pas een echte contradictio in terminis. Het klinkt als lijfstraffen. Een goed pak voor de billen. Zweepslagen voor de slaven. Toch niks zo zalig als nog een extra rondje mogen lopen? Burpees, da’s iets anders. En ja, ook ik als trainer gebruik wel eens ‘10 keer pompen’ als afschrikmiddel voor nonchalant gedrag bij een trainingsopdracht. Niemand doet dat graag. En we plagen toch af en toe zo graag, meneer !
Training is spelen voor volwassenen (en onvolwassenen). En laten we hopen dat we onvolwassen blijven en vooral blijven spelen. Life is too short to take it too seriously.
Met sportieve groeten,
Karel
#TrainHardButSmart