08.02.2017
Beste Vrienden,
‘Survival of the fittest’ zou, zo hebben mij altijd wijsgemaakt, een uitspraak van Charles Darwin geweest zijn. ‘Fit’, niet in de zin van 10 km kunnen lopen of zonder blessures door het leven gaan, maar adaptive to change. De dier- en plantensoorten die zich het beste konden aanpassen aan de immer veranderende externe omstandigheden konden zich voortplanten en overleven.
Training, het uitlokken van fysieke adaptaties, past volledig in deze evolutieleer. Als we ons niet zouden kunnen aanpassen aan de belasting die we onszelf opleggen i.k.v. onze sportactiviteiten, zouden we niet sterker, sneller of leniger kunnen worden. We verleggen onze lichamelijke grenzen door langer te gaan fietsen, aan hogere hartslagen te gaan lopen of zwaardere halters te kiezen. Het proces is jammer genoeg ook omkeerbaar: use it or lose it.
Trainen (of niet trainen) is ons aanpassen en we kunnen ons zelfs trainen in het aanpassen. Voor sommige sporten is dat pure noodzaak om te ‘overleven’. Tennissers krijgen steeds andere ballen van hun tegenstander: soms hoog, soms laag, soms hard, soms traag, soms met veel ‘spin’, soms ‘vlak’. Zij zijn getraind om daaraan het hoofd te bieden. Triatleten, die zichzelf steeds weer een weg moeten banen in een woelige massastart, zijn vaak behendig in een overvol zwembad. Mindere en betere zwemmers onderscheiden zich niet alleen in de snelheid waarmee ze zich voortbewegen, ook in de vaardigheid waarmee ze anderen kunnen ontwijken of rekening kunnen houden met de anderen in de baan.
Training is het oefenen van ons aanpassingsvermogen, maar niet alleen van onze lichamelijke eigenschappen. Het is ook hersengymnastiek. Het is allicht geen toeval dat dementie uitblijft bij een actieve levensstijl. Sport zorgt ervoor dat we jong van geest blijven. Zeker als je het ‘slim’ aan boord legt. Misschien is het wel een vicieuze cirkel. Je kan elke week op dezelfde dag en op hetzelfde uur hetzelfde rondje in dezelfde richting aan dezelfde hartslag gaan lopen nadat je je kleren in dezelfde locker van het fitnesscentrum hebt gestopt. De senioren in onze tennisclub – en vergeef me als ik ze allemaal over dezelfde kam scheer – staan op hun achterpoten als ze na 10 jaar ‘hun’ vaste terrein op hun vaste dag en uur moeten afgeven. Ik hoop dat ik zo nooit oud word. Of, misschien weet dat ik oud word als ik mij zo begin te gedragen.
“De mens is een gewoontedier”, zeggen psychologen, maar ‘life’ begins at the end of your comfort zone. Van te lang en te veel buiten je comfortzone te moeten leven word je ziek, maar het is daarentegen gezond om te weten dat je er één hebt en tot waar ze reikt. De taak van een trainer is om je uit je mentale en fysieke comfortzone te halen, maar iedereen kan dat voor zichzelf. In mijn ervaring als trainer weet iedereen wel waar zijn of haar comfortzone ligt. Wees creatief. Creativiteit is als een spier. Uit je comfortzone komen is een sport op zich. Het kan verslavend werken. Do everyday something that scares you. Het is een way of life. Het is een avontuurlijke way of life die zichzelf beloont, die zich waarschijnlijk niet zal beperken tot de uurtjes sport op het einde van je werkdag, maar zich ook zal vertalen in persoonlijke en professionele ontwikkeling. Second only to freedom, learning is the most precious option on earth. Waarvan je op je sterfbed zal smilen. Twenty years from now, you will not regret the things you did; you will regret the things you didn’t do.
Met sportieve groeten,
Karel
#TrainHardButSmart
‘Survival of the fittest’ zou, zo hebben mij altijd wijsgemaakt, een uitspraak van Charles Darwin geweest zijn. ‘Fit’, niet in de zin van 10 km kunnen lopen of zonder blessures door het leven gaan, maar adaptive to change. De dier- en plantensoorten die zich het beste konden aanpassen aan de immer veranderende externe omstandigheden konden zich voortplanten en overleven.
Training, het uitlokken van fysieke adaptaties, past volledig in deze evolutieleer. Als we ons niet zouden kunnen aanpassen aan de belasting die we onszelf opleggen i.k.v. onze sportactiviteiten, zouden we niet sterker, sneller of leniger kunnen worden. We verleggen onze lichamelijke grenzen door langer te gaan fietsen, aan hogere hartslagen te gaan lopen of zwaardere halters te kiezen. Het proces is jammer genoeg ook omkeerbaar: use it or lose it.
Trainen (of niet trainen) is ons aanpassen en we kunnen ons zelfs trainen in het aanpassen. Voor sommige sporten is dat pure noodzaak om te ‘overleven’. Tennissers krijgen steeds andere ballen van hun tegenstander: soms hoog, soms laag, soms hard, soms traag, soms met veel ‘spin’, soms ‘vlak’. Zij zijn getraind om daaraan het hoofd te bieden. Triatleten, die zichzelf steeds weer een weg moeten banen in een woelige massastart, zijn vaak behendig in een overvol zwembad. Mindere en betere zwemmers onderscheiden zich niet alleen in de snelheid waarmee ze zich voortbewegen, ook in de vaardigheid waarmee ze anderen kunnen ontwijken of rekening kunnen houden met de anderen in de baan.
Training is het oefenen van ons aanpassingsvermogen, maar niet alleen van onze lichamelijke eigenschappen. Het is ook hersengymnastiek. Het is allicht geen toeval dat dementie uitblijft bij een actieve levensstijl. Sport zorgt ervoor dat we jong van geest blijven. Zeker als je het ‘slim’ aan boord legt. Misschien is het wel een vicieuze cirkel. Je kan elke week op dezelfde dag en op hetzelfde uur hetzelfde rondje in dezelfde richting aan dezelfde hartslag gaan lopen nadat je je kleren in dezelfde locker van het fitnesscentrum hebt gestopt. De senioren in onze tennisclub – en vergeef me als ik ze allemaal over dezelfde kam scheer – staan op hun achterpoten als ze na 10 jaar ‘hun’ vaste terrein op hun vaste dag en uur moeten afgeven. Ik hoop dat ik zo nooit oud word. Of, misschien weet dat ik oud word als ik mij zo begin te gedragen.
“De mens is een gewoontedier”, zeggen psychologen, maar ‘life’ begins at the end of your comfort zone. Van te lang en te veel buiten je comfortzone te moeten leven word je ziek, maar het is daarentegen gezond om te weten dat je er één hebt en tot waar ze reikt. De taak van een trainer is om je uit je mentale en fysieke comfortzone te halen, maar iedereen kan dat voor zichzelf. In mijn ervaring als trainer weet iedereen wel waar zijn of haar comfortzone ligt. Wees creatief. Creativiteit is als een spier. Uit je comfortzone komen is een sport op zich. Het kan verslavend werken. Do everyday something that scares you. Het is een way of life. Het is een avontuurlijke way of life die zichzelf beloont, die zich waarschijnlijk niet zal beperken tot de uurtjes sport op het einde van je werkdag, maar zich ook zal vertalen in persoonlijke en professionele ontwikkeling. Second only to freedom, learning is the most precious option on earth. Waarvan je op je sterfbed zal smilen. Twenty years from now, you will not regret the things you did; you will regret the things you didn’t do.
Met sportieve groeten,
Karel
#TrainHardButSmart