07.09.2016
Beste Vrienden,
No pain no gain bestaat in vele gradaties. In brede zin betekent het dat je niet kan beter worden zonder je comfortzone te verlaten: door in je zetel te blijven zitten gaat je conditie niet verbeteren. Daar is niks mis mee; dat is zelfs helemaal juist. In wetenschappelijke termen: er is een minimale graad van vermoeidheid nodig om supercompensatie te induceren. Of het nu gaat over looptraining of gewichtheffen: het lichaam(sdeel) dat je wil trainen moet uit zijn evenwichtstoestand gehaald worden, het moet het signaal krijgen dat het zich 'sterker' moet opstellen voor het geval zich opnieuw een gelijkaardige 'trainingsprikkel' voordoet.
'Pijn' is iets anders. Pijn is een biologisch signaal dat je te ver gaat, dat je bijkomende (weefsel)schade aanricht als je dat 'gevoel' negeert. Pijn is wanneer het gevoel erger wordt tijdens de training of het normale bewegingspatroon verstoort (vb. manken): dat gaat alleen maar andere problemen creëren. 'Afzien', in de echte zin van het woord, kan dus nooit de bedoeling zijn. 'Tegengoesting', hoe banaal het ook klinkt, geldt ook nog steeds als één van de eerste tekenen van 'overtraining', dus dat je teveel of te eenzijdig bezig bent. Lijden gaat dus al helemaal niet leiden tot betere trainingen of prestatiewinst, integendeel. Teveel pijn, afzien en tegengoesting gaat het 'karakter' om door te zetten alleen maar ondermijnen.
Nog zeer veel trainers, en niet alleen in het buitenland, denken dat militaristische maatregelen of Spartaanse trainingstoestanden noodzakelijk zijn om kampioenen te kweken. Ontieglijke vroeg gaan trainen, laat staan ten koste van het aantal uren slaap, heeft niets met efficiënt of effectief trainen te maken. Een hoog trainingsrendement heeft een uitgeruste geest nodig. Urenlang gaan fietsen in de koude of de regen zijn meestal zinloze 'karaktertrainingen'. 'Dubbeldekkers', d.i. 's avondslaat gaan lopen zonder erna nog te eten en de daaropvolgende ochtend opnieuw, zonder voorafgaand ontbijt, zijn voor niks nodig.
Je hoeft het niet te gaan zoeken. Wie intrinsiek gemotiveerd is om zijn grenzen te verleggen, zal zijn grenzen vanzelf wel eens overschrijden. Wie het 'karakter' heeft om consequent te trainen, zal zichzelf vanzelf wel eens tegenkomen. Wie de discipline aan de dag kan leggen om systematisch (d.i. volgens een 'systeem' en dus niet 'willekeurig') te trainen, die gaat vanzelf wel eens in een regenbui terechtkomen of 'leeg' aan een training beginnen.
Voor mensen met 'karakter' zijn 'karaktertrainingen' overbodig; voor mensen met nog niet voldoende 'karakter' zal gewoonweg een beetje aan sport doen al wel méér dan genoeg zijn om dat 'karakter te trainen'. Maar met betrekking tot die tweede groep gebruik ik graag het gezegde: a coach opens the door, you enter by yourself. Je kan de mensen niet bij de leiband nemen. Een minimale inzet en 'wil' moet aanwezig zijn. Ik denk zelf geen beul te zijn (ik word daar wel eens graag voor geplaagd), maar er zijn wel grenzen. Als 'mijn' gasten van Optie Tennis (middelbare school) om één of andere reden geen 500 meter aan een stuk willen of kunnen joggen aan 7 km/u, dan horen ze ofwel te rusten o.w.v. een blessure, ofwel horen ze niet thuis in een sportrichting. Pijn aan de goesting telt (soms) niet.
Met sportieve groeten,
Karel
#TrainHardButSmart
No pain no gain bestaat in vele gradaties. In brede zin betekent het dat je niet kan beter worden zonder je comfortzone te verlaten: door in je zetel te blijven zitten gaat je conditie niet verbeteren. Daar is niks mis mee; dat is zelfs helemaal juist. In wetenschappelijke termen: er is een minimale graad van vermoeidheid nodig om supercompensatie te induceren. Of het nu gaat over looptraining of gewichtheffen: het lichaam(sdeel) dat je wil trainen moet uit zijn evenwichtstoestand gehaald worden, het moet het signaal krijgen dat het zich 'sterker' moet opstellen voor het geval zich opnieuw een gelijkaardige 'trainingsprikkel' voordoet.
'Pijn' is iets anders. Pijn is een biologisch signaal dat je te ver gaat, dat je bijkomende (weefsel)schade aanricht als je dat 'gevoel' negeert. Pijn is wanneer het gevoel erger wordt tijdens de training of het normale bewegingspatroon verstoort (vb. manken): dat gaat alleen maar andere problemen creëren. 'Afzien', in de echte zin van het woord, kan dus nooit de bedoeling zijn. 'Tegengoesting', hoe banaal het ook klinkt, geldt ook nog steeds als één van de eerste tekenen van 'overtraining', dus dat je teveel of te eenzijdig bezig bent. Lijden gaat dus al helemaal niet leiden tot betere trainingen of prestatiewinst, integendeel. Teveel pijn, afzien en tegengoesting gaat het 'karakter' om door te zetten alleen maar ondermijnen.
Nog zeer veel trainers, en niet alleen in het buitenland, denken dat militaristische maatregelen of Spartaanse trainingstoestanden noodzakelijk zijn om kampioenen te kweken. Ontieglijke vroeg gaan trainen, laat staan ten koste van het aantal uren slaap, heeft niets met efficiënt of effectief trainen te maken. Een hoog trainingsrendement heeft een uitgeruste geest nodig. Urenlang gaan fietsen in de koude of de regen zijn meestal zinloze 'karaktertrainingen'. 'Dubbeldekkers', d.i. 's avondslaat gaan lopen zonder erna nog te eten en de daaropvolgende ochtend opnieuw, zonder voorafgaand ontbijt, zijn voor niks nodig.
Je hoeft het niet te gaan zoeken. Wie intrinsiek gemotiveerd is om zijn grenzen te verleggen, zal zijn grenzen vanzelf wel eens overschrijden. Wie het 'karakter' heeft om consequent te trainen, zal zichzelf vanzelf wel eens tegenkomen. Wie de discipline aan de dag kan leggen om systematisch (d.i. volgens een 'systeem' en dus niet 'willekeurig') te trainen, die gaat vanzelf wel eens in een regenbui terechtkomen of 'leeg' aan een training beginnen.
Voor mensen met 'karakter' zijn 'karaktertrainingen' overbodig; voor mensen met nog niet voldoende 'karakter' zal gewoonweg een beetje aan sport doen al wel méér dan genoeg zijn om dat 'karakter te trainen'. Maar met betrekking tot die tweede groep gebruik ik graag het gezegde: a coach opens the door, you enter by yourself. Je kan de mensen niet bij de leiband nemen. Een minimale inzet en 'wil' moet aanwezig zijn. Ik denk zelf geen beul te zijn (ik word daar wel eens graag voor geplaagd), maar er zijn wel grenzen. Als 'mijn' gasten van Optie Tennis (middelbare school) om één of andere reden geen 500 meter aan een stuk willen of kunnen joggen aan 7 km/u, dan horen ze ofwel te rusten o.w.v. een blessure, ofwel horen ze niet thuis in een sportrichting. Pijn aan de goesting telt (soms) niet.
Met sportieve groeten,
Karel
#TrainHardButSmart